ΧΩΡΟΘΕΤΗΣΗ

Το κτήριο βρίσκεται σε μια ήσυχη περιοχή της παλιάς Πάτρας-συγκεκριμένα στη Βόρεια πλευρά, στα όρια του Φρουρίου- η οποία διατηρεί κάποια στοιχεία της παλιάς γειτονιάς, μονοκατοικίες και διώροφα κτήρια,ανοιχτοί χώροι, μπαλκόνια με λουλούδια και αυλές με δέντρα.

Η πρόσβαση στο κτήριο γίνεται από πολλές πλευρές αφού βρίσκεται στην περιοχή Φρουρίου σε ένα υπερυψωμένο και κεντρικό σημείο, γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε τόσο η παλιά όσο και η νεότερη πόλη της Πάτρας. Ο επισκέπτης φτάνει,είτε ανηφορίζοντας την οδό Βασιλείου Ρούφου, είτε ανεβαίνοντας από τις σκάλες της Αγίου Νικολάου, είτε κατηφορίζοντας από την περιοχή του Δασυλλίου,περιμετρικά του Φρουρίου.

Η πρώτη αίσθηση του επισκέπτη ο οποίος αντικρύζει σήμερα το κτήριο είναι πως «μεταφέρεται» χρονικά σε μια άλλη εποχή,των αρχών του 2ου αιώνα, με ανάμικτα συναισθήματαεν μέρει νοσταλγίας αλλά και με το αίσθημα της εγκατάλειψης και ερήμωσης που σκιάζει το κτήριο και βαραίνει τον γύρω χώρο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

-Γιατί το νοσοκομείο ονομάστηκε « ΙΔΡΥΜΑ ΜΠΕΜΠΗ ΚΑΡΑΜΑΝΔΑΝΗ»;

-Καταρχάς ονομάστηκε ΚΑΡΑΜΑΝΔΑΝΕΙΟ από τον ιδρυτή και δώρητη του νοσοκομείου κ.Καραμανδάνη ο οποίος επέλεξε να χτίσει ένα παιδιατρικό νοσοκομείο στη μνήμη του γιού του που πέθανε μωρό ακόμα από παιδική ασθένεια. Επειδή το μωρό ηταν αβάφτιστο χρησιμοποιήθηκε η ονομασία «ΜΠΕΜΠΗΣ».

-Πότε χτίστηκε και λειτούργησε το νοσοκομείο;

-Χτίστηκε το 1938 και άρχισε να λειτουργεί το 1940.

-Πότε σταμάτησε να λειτουργεί;

-Το 1988.

-Μπορείτε να μας δώσετε πληροφορίες για την αρχιτεκτονική του κτηρίου;

-Το κτήριο δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Η όψη προς τη μεριά της θάλασσας είναι μεγαλύτερη σε σχέση με αυτήν προς την οδό Κυρίλλου (πλευρά κύριας εισόδου). Επιπλέον από τη μεριά της θάλασσας η όψη έχει τρείς ορόφους(ισόγειο, 1ος όροφος, 2ος όροφος), ενώ από τη μεριά της κύριας εισόδου δύο ορόφους(ισόγειο, 1ος όροφος). Ακόμη υπάρχει και μια ακόμη είσοδος αριστερά της κύριας που οδηγεί στον αύλειο χώρο.

-Τι ξέρετε για το εκκλησάκι στον αύλειο χώρο του νοσοκομείου;

-Είναι η εκκλησία του Αγ.Στυλιανού, προστάτη των παιδιών, η οποία χτίστηκε μεταγενέστερα και λειτουργεί μόνο μια φορά το χρόνο, στις 26 Νοεμβρίου, του Αγίου Στυλιανού.

-Ο χώρος σήμερα φαίνεται εγκαταλελειμμένος. Γνωρίζετε αν υπάρχει κάποια πρόταση για τη μελλοντική αξιοποίηση τού;

-Για ουσιαστική αξιοποίηση του χώρου δεν έχει παρθεί κάποια απόφαση, ωστόσο για το άμεσο μέλλον προορίζεται για την αποθήκευση τμήματος του αρχειοθετημένου υλικού του νέου Καραμανδάνειου νοσοκομείου.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Αν διαβεί κανείς την κλειδαμπαρωμένη σήμερα σιδερένια είσοδο θα βρεθεί στον άλλοτε χώρο υποδοχής, ο οποίος τώρα υποδέχεται και φιλοξενεί σωρούς από πεταμένα ανομοιογενή υλικά, γκρεμισμένους σοβάδες, σπασμένες ξύλινες πόρτες, σκουπίδια ανακατεμμένα με ιατρικούς φακέλους, που περιέχουν αρχεία των άλλοτε μικρών ασθενών, γάζες με αίμα, φιαλίδια από φάρμακα και παγοκύστες. Και καθώς η όραση του επισκέπτη δέχεται τον καταιγισμό των παραπάνω εικόνων, η όσφρησή του πλήτεται από μια έντονη μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας συνδυασμένης με απροσδιόριστες οσμές φαρμάκων.
Στη δεξιά πλευρά του τοίχου υπάρχει ένα εσωτερικό παράθυρο έμμεση υποδήλωση της άλλοτε ανθρώπινης παρουσίας, αφού μέσα από αυτό γινόταν η επικοινωνία των μικρών ασθενών με το προσωπικό, αλλά τώρα τραγική υπογράμμιση της ανθρώπινης απουσίας. Ομοίως ο τηλεφωνικός θάλαμος στην αριστερή πλευρά του τοίχου υπενθυμίζει την επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον ασθενών, γιατρών και επισκεπτών.
Από τον χώρο υποδοχής γκρεμισμένες πόρτες οδηγούν σε δωμάτια, από τα οποία το ένα πιθανόν να χρησίμευε ως γραφείο των γιατρών, όπως φανερώνει ένας καθρέφτης με σωζόμενα ακόμη «ραβασάκια», καρφιτσωμένα κάτω από αυτοκόλλητη ταινία, τα οποία περιμένουν ακόμα τον παραλλήπτη τους.
Τα υπόλοιπα δωμάτια ήταν προφανώς θάλαμοι ασθενών με απομεινάρια της προηγούμενης χρήσης τους, όπως ένας ιμάντας κρεμάσμένος στον τοίχο, ο οποίος πιθανόν συγκρατούσε σπασμένα μέλη ποδιών, ενώ σήμερα αιωρείται θλιβερά στο κενό.
Η νεκρική σιγή που επικρατεί σήμερα στο κτήριο είναι ίσως η πιο δυνατή κραυγή έκκλησης ώστε το ημιθανές κτίσμα να πάρει ζωή και να συνεχίσει –έστω με διαφορετική μορφή και λειτουργία-την παρουσία του στο χρόνο.





Παρ'όλα αυτά το κτήριο ρυτιδιασμένη και φθαρμένη φιγούρα στο χρόνο αντέχει για να θυμίζει δυναμικά τη λειτουργία του και την προσφορά του.

ΧΑΡΤΗΣ ΙΧΝΩΝ

Χώροι μικροί, ανάλογοι με τις διαστάσεις των λιλιπούτειων ασθενών, που δημιουργούν οικειότητα απαραίτητη σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο.

ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΗΧΩΝ

6/7 - Ώρα : 10.30

Ήχοι από τη διπλανή ανεγειρόμενη οικοδομή διακόπτουν τις συνομιλίες ανθρώπων του δήμου σχετικά με τη μελλοντική εκμετάλλευση του ερειπωμένου νοσοκομείου.

7/7 – Ώρα : 14.08

Με την είσοδο μας καταγράφονται τυχαία φτερουγίσματα τρομαγμένων περιστεριών.

7/7 –Ώρα : 14.42

Ανακαλύπτουμε την κρυψώνα μιας μητέρας γάτας που προσπαθεί να προστατέψει τα μικρά της.

7/7 – Ώρα : 16.50

Φτάνουν στα αυτιά σου οι φωνές, τα γέλια, το τρέξιμο, το χτύπημα της μπάλας των παιδιών που παίζουν εκεί γύρω, αλλά και ο θόρυβος από τα λίγα οχήματα που περνούν.

12/7 – Ώρα : 12.05

Οι εργασίες στη διπλανή οικοδομή συνεχίζονται.

14/7 – Ώρα : 15.30 έως 16.40

Ήχοι από την περιήγησή μας στο εσωτερικό χώρο του νοσοκομείου που προκαλούνται από φυσικούς παράγοντες(αέρας) ή από την κίνηση μας στο χώρο.(πόρτες, παράθυρα, συντρίμμια)

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ